سگ پامرانین یکی از جذاب ترین نژادهای سگ
هستش که میشه به راحتی از اونا حتی در محیط کوچیک نگهداری کرد. این نژاد
دارای جثه کوچیک همراه با گوشهایی کوچیک و نوک تیز هستن که همین امر سبب
شده تا قیافه‌شون خیلی خیلی بامزه بنظر برسه. نکته جالب دیگه که احتمالا
خودتون هم متوجهش شدین اینه که این نژاد شباهت بسیار زیادی به روباه داره!
سگ های پامرانین خیلی باهوش هستن و در صورتی که از علم آموزش فرمان به سگ برخوردار باشین، میتونین کاری کنین که بسیار مطیع و گوش به فرمان صاحب‌شون باشن!
سگ پامرانین کوچولویی که الان میشناسیمش ، از گونه ی سگ های بزرگ سورتمه ست و گذشته ی جالبی داره. این سگ صورت روباهی لقب سگ کوچولویی رو گرفته که فکر میکنه میتونه هر کاری انجام بده . خیلی سگ جمع و جوری، فعاله و میتونه هم توی مسابقه سرعت شرکت کنه یا فقط یه سگ خونگی ساده باشه.
نکات
پامرانین ها معمولا نسبت به غریبه ها موضع می گیرن و کلی هم پارس می کنن.
دما و رطوبت بالا ممکنه باعث گرمازدگی واحتمالا تشنج گرمایی بشه. وقتی سگتون
بیرون خونه ست، حواستون بهش باشه و اگه علائم گرمازدگی دیدین ، سریع
ببریدش داخل چون قطعا این سگ ها ، سگ خونگی هستن و نباید بیرون نگهشون
داشت.
با اینکه این سگ ها با بچه ها خوب رفتار می کنن، به خاطر اندازه ی خیلی کوچیکشون نباید اونا رو کنار بچه های خیلی کوچیک یا خیلی پر انرژی گذاشت. هیچ وقت بچه و پامرانین رو در کنار هم بدون مراقب رها نکنین.
جغدها، عقاب ها، شاهین ها، گرگ های صحرایی و حیوون های
وحشی دیگه ، ممکنه به خاطر اندازه ی کوچیک پامرانین ها ، اونها رو به
عنوان طعمه ببینن. هیچ وقت بدون مراقبت ، بیرون رهاشون نکنین و اگه پرنده ی
شکاری در اطرافتون هست، حواستون باشه. اگه همچنین موردی اطرافتون هست،
نزدیک سگتون بمونین تا پرنده ها رو دور نگه دارین.
یه دلیل دیگه برای اینکه نباید سگ تون رو بدون مراقب بیرون رها کنید
اینه که به خاطر اینکه پامرانین ها کوچیک و خوشگلن، هدف خوبی برای سگ دزدها هستن.
تاریخچه
پامرانین ها از گونه ی قدیمی اشپیتز در کشورهای شمالی و در منطقه ی پامرانیاست.
نزدیکترین خویشاوندان این سگ، سگ شکاری الک هوند نروژی، سگ شیپرک بلژیکی،
اشپیتز آلمانی، سگ سورتمه ی آمریکایی ، ساموید که خود گونه ای از اشپیتزه و
گونه های دیگه ای از اشپیتز یا گروه سگ های شمالی که همگی دارای پاهای
مثلتی شکل، گوشهایی نوک تیزو پوششی ضخیم هستن. در ابتدا، پامرانین ها نزدیک
به 30 پوند( حدود 15 کیلو) وزن داشتن. افراد معروفی که گفت میشه پامرانین
داشتن عبارت اند از فلسفه دان معروف مارتین لوتر که اسم سگش بلفرلین بوده و
توی نوشته هاش زیاد ازش نام برده؛ هنرمند معروف میکل آنژ که پامرانینش روی
بالشی می شته و اونو نگاه می کرده که داشته سقف کلیسای سیستین رو رنگ می کرده؛ فیزیکدان معروف آیزاک نیوتن که اسم سگش دایموند بود و گفته شده خیلی از دست نوشته هاشو میخورده؛ آهنگ ساز معروف موتزارت که اسم سگش پیمپرلد بوده و یه فضای خصوصی برای خودش داشته.
در سال 1761، شاهزاده ی 17 ساله ی مکلنبرگ اترلیتر(یکی
از شهر های همسایه ی پامرانیا) سوفی شارلوت، با شاهزاده ای انگلیسی ازدواج
کرد که قرار بود پادشاه جرج سوم بشه و این میل به پامرانین ها به انگلیس
هم رفت . او با خودش یه جفت سگ سفید به اسم های فیبی و مرکری آورد که
بیشتر از 20 پوند(حدود 10 کیلو) وزن داشتن که البته این وزن استانداردی توی
اون زمان بود. با اینکه این سگ ها در محافل سلطنتی بسیار مورد پسند بودن،
جایی در میان عموم مردم پیدا نکردن. اما این قضیه بر سر سلطنت ملکه
ویکتوریا که نوه ی ملکه شارلوت بود، تغییر کرد. در طول 64 سال سلطنت، این ملکه بیش از 15 گونه ی مختلف سگ پرورش داد. در سال های بعد، به گونه ی پامرانین علاقه پیدا کرد که در سفرش به ایتالیا دیده بود و عاشق یه پامرانین قرمز
و سیاه شد که اسمش مارکو بود و 12 پوند وزن داشت. امروزه بر این باوریم که
اون سگ، الهامی برای پرورش سگ های کوچکتر بوده. مارکو در بسیاری از نمایش
های سگ به عنوان سگ ملکه رقابت کرد و افتخارات زیادی آفرید. ویکتوریا در
سال 1888 ، سه پامرانین دیگه در سفرش به فلورانس خرید. بعد مارکو، سگ مورد
علاقه ی ویکتوریا، سگی ماده از نژاد پامرانین با نام جینا بود که او هم
قهرمان مسابقات نمایش سگ لندن شد. ویکتوریا اونقدر عاشق پامرانین هاش
بود که وقتی تو بستر مرگ افتاده بود، درخواست کرد که پامرانین مورد علاقه ش
(با نام توری) رو پیشش بیارن. علاقه ی ویکتوریا به پامرانین ها ، به ویژه
کوچکترهاشون، الهام بخش بقیه برای پرورش این سگ در ابعاد کوچکتر شد.
از سال 1900 تا 1930، این سگ ها بیشترین تعداد رو توی نمایش سگ های کرافتس
که رقابت ملی بریتانیاست، داشتن. توی این برهه از زمان بود که جثه ی این
گونه استانداردسازی شد و به وزن سگی که الآن می بینیم ، دراومد و پوشش بدنش
هم تجملی تر شد. همچنین ، رنگ های مختلفی از این گونه ، ایجاد شد.
پامرانین های اولیه، سفید، سیاه ، شکلاتی یا آبی بودن اما وقتی یه سگ
نارنجی مسابقه رو برد، رنگ های این گونه هم گسترش پیدا کرد. شهرت این سگ در
حوزه ی اقیانوس اطلس بیشتر گسترش یافت. در سال 1888،
پامرانینی که اسمش دیک بود، اولین سگ از این گونه بود که اسمش دردفتر
باشگاه سگ های آمریکا وارد شد. در سال 1892اولین پامرانین وارد مسابقه ی نمایش سگ ها در نیویورک
شد. بعد از اینکه باشگاه سگ های آمریکا این گونه رو در سال 1900ثبت کرد،
به شهرت این سگ توی آمریکا افزوده شد. در سال 1909، باشگاه آمریکایی
پامرانین، به عنوان عضوی از باشگاه سگ های آمریکا شناخته
شد که مختص این گونه به کار خود ادامه داد. پامرانین ها در اواسط قرن پیش،
به یکی از مشهورترین گونه های سگ در آمریکا تبدیل شدن. امروزه رده ی
چهاردهم در بین 155 گونه را دارند و توسط باشگاه سگ های آمریکا ثبت شدن.
اندازه
قد پامرانین ها حدود 18 تا 20 سانتی متر و وزنشان بین 1.5 تا 3.5 کیلو است. بعضی هاشون توله هایی به دنیا میارن که شبیه پامرانین های اولیه بزرگن و حدود 6 تا 7 کیلو یا بیشتر وزن دارن. این توله ها می تونن انتخاب خیلی خوبی برای خانواده های دارای بچه باشه.
خلق وخو
پامرانین شخصیتی برون گرا و شاداب داره و باهوشه. عاشق
آدمای جدید و معاشرت با حیوونای دیگه ست با اینکه گاهی فکر می کنه بزرگتر
از چیزیه که هست. بهش اجازه ندین که با این تصور که به اندازه سگ های بزرگه
یا حتی بزرگتر از اوناست، باهاشون درگیر بشه. پامرانین ،
سگی هشیاره و برای هر چیز غیر معمولی ، پارس می کنه و می تونه نگهبان خوبی
بشه. باید بهش یاد بدین که به دستور شما ، ساکت بشه وگرنه کل روز سر و صدا
می کنه. خلق و خوی این سگ ها تحت تاثیر خیلی چیزا قرار
میگیره ؛مثل خصوصیات وراثتی، آموزش و اجتماعی شدنشون. توله هایی که خلق و
خوی خوبی دارن، کنجکاور و بازیگوشن و دوست دارن دورو بر آدما باشن و برن
بغلشون. سگی رو انتخاب کنین که تقریبا یه چیزایی رو بلد باشه مثلا راحت روی
پاتون بشینه نه اونی که یه گوشه ای خودشو قایم می کنه یا جفتشو(سگ ماده)
گاز میگیره.
خشونت و خجالتی بود، ویژگی های خوبی نیستن که سگتون توش پیشرفت کنه.
همیشه اول یکی از والدینشو ببینید که معمولا هم سگ مادر همیشه در دسترسه تا
مطمئن بشین که با خلق و خوشون مشکلی ندارین. دیدن خواهر و برادراش
یا وابستگان دیگه هم میتونه کمکتون کنه که تقریبا با خلق و خوش وقتی بزرگ
بشه، آشنا بشین. باید رفتاری دوستانه، آروم، ساکت داشته باشن و راحت بشه
باهاشون زندگی کرد. مثل هر سگ دیگه ای، پامرانین ها هم باید از سن خیلی کم
اجتماعی بشن و آدم ها، مکان ها، صداها و تجربه های مختلف رو بشناسن.
اجتماعی شدن مطمئنتون می کنه که پامرانین تون وقتی بزرگ بشه، سگ خوبی میشه.
بردنش به کلاسای مهدکودک سگ ها هم میتونه شروع خوبی
باشه. دعوت کردن یه سری افراد به طور منظم یا بردنش به پارک ها و مغازه های
شلوغ که میذارن سگ ها هم وارد بشن و پیاده روی های تفریحی برای آشنایی با
همسایه ها هم می تونه کمک کنه که مهارت های اجتماعی رو یاد بگیره.
پامرانین ها سگ های خونگی فعالی هستن و انتخاب خوبی برای آپارتمان نشین ها
و خونه هایی با حیات بدون فنس هست. فعالیت روزانه ی معمولی دارن و از بازی
ها و پیاده روی های کوتاه روزانه لذت می برن. این سگ ها قوی هستن و از پیاده روی های طولانی
هم لذت می برن اما یادتون باشه که اونا کوچیکن و نسبت به گرما حساسن. عاشق
بازی کردنن و خیلی زود حوصله شون سر میره پس بهشون کلی اسباب بازی بدین و
دائما جابجاشون کنین تا هر دفعه یه چیزی براشون جدید باشه. بیشتر عاشق
اسباب بازی هایی هستن که به چالش بکشتشون. یه فعالیتی هست که هر دوتون ازش
لذت می برین و اونم آموزش کارای بامزه ست.سگ پامرانین عاشق یاد گرفتن چیزای جدیدن و دوست دارن مرکز توجه باشن، پس یاد دادن این کارها یه راه عالی برای ارتباط برقرار کردن بیشتر با سگتون
و همچنین ایجاد یه سرگرمی جسمی و ذهنی برای اونه. قدرت تمرکزشون کمه پس
این آموزش ها رو کوتاه و لذت بهش بکنین. اگه کاری که میگیم رو درست انجام
داد یا کاری کرد که دوست داشتین، با تشویقی بهش جایزه بدین.
تغذیه
مقدار روزانه ی پیشنهادی: یک چهارم تا نصف لیوان از غذای خشک با کیفیت که در دو نوبت سرو بشه. توجه داشته باشین که مقدار تغذیه ی سگتون
به اندازه، سن ، ساختار بدن، سوخت وساز و میزان فعالیتش بستگی داره. سگ ها
هم درست مثل آدم ها، منحصربه فردن و همه شون به یک اندازه غذا نمیخورن.
لازم به گفتن نیست که سگی که فعالیتش زیاده بیشتر از یه سگ تنبل به غذا نیاز داره. کیفیت غذایی که میگیرین هم خیلی تاثیر گذاره و هر چی کیفیت بهتر باشه، سگتون بیشتر تغذیه میشه .
رنگ پوشش و تمیزکاری
شکوه یه پامرانین ، به پوشش دولایه ی صاف و ضخیمشه که یه لایه ی زیری نرم و ضخیم و پشمالو و یه لایه رویی بلند و صاف با موهای براق داره که کمی هم زبره. موهای بلندتر دور گردن و سینه اش
، یه حاشیه ای ایجاد کرده که ظاهر مغرورانه شو بیشتر می کنه. دم پامرانین
، یکی دیگه ار ویژگی های معرکه ی این گونه ست. دم آراسته و انبوهش که
موهاش صاف و مرتب روی هم افتادن پشتش تکون میخوره و انگار
باد توش می وزه. جالبه که بدونین وقتی به دنیا میان ، دمشون این شکلی نیست
و ماه ها طول می کشه تا این شکلی بشه. یکی از چیزای جالب در مورد این گونه
از سگ ها اینه که هر رنگی که بتونین در یه سگ تصور کنین، دارن ؛ مثل مشکی،
مشکی و برنز، آبی، آبی و برنز، شکلاتی، شکلاتی و برنز،
کرمی، کرمی و برنز، کرمی مشکی، نارنجی، نارجی مشکی، قرمز، قرمز مشکی، مشکی
سموری( سر موهای مشکی روی زمینه ی نقره ای، طلایی، خاکستری، حنایی یا قهوه
ای) راه راه با پایه رنگ طلایی ، قرمز یا نارنجی با خط های مشکی) و سفید.
پامرانین های سفیدی که قسمت های رنگی روی بدنشون دارن ، نیمه رنگی نام
دارن. ریزش موی این سگ ها معمولیه. نرها معمولا موی بخش زیرینشونو سالی یه
بار از دست میدن. ماده های عقیم نشده ، اغلب در فصل جفت گیری و
بعد زایمان موهای لایه زیرین پوشش شون رو از دست میدن. برای اینکه موهاشون
به لباس و وسایلتون نچسبه،حداقل دوبار در هفته با برس فلزی و شونه ی مخصوص
موهاشو شونه کنید . این کار باعث پخش شدن روغن طبیعی پوست ش میشه و پوست و
پوشش رو سالم نگه میداره و از پیچیده شدن موها در هم جلوگیری می کنه.
مطمئن بشید که موقع شونه کشیدن، شونه یا برس تا سطح پوست برسه تا موهای جدا
شده از مو کاملا جمع بشه.
اول سرش رو شونه کنید و بعد تیکه تیکه قسمت های مختلف بدنش و برعکس شونه نزنید. اگه بخواید می تونید چند وقت یک بار برای پاکیزگی، کلا موهاشو بزنین، مخصوصا پاها، دور صورت و گوش ها و دور مقعدشو. هر چند بار بخواید چه روزانه و چه ماهانه میتونید به حموم ببریدش اما باید از شامپوی سگ ملایم و نرمم کننده استفاده کنین.
خواندن بیشتر
